Uit mijn comfortzone gaan, laten zien dat ik meer kon dan ik dacht. Al eerder schreef ik een blog over dat het roer bij mij omging. Dat leidde tot een vitale 2.0-versie van mijzelf. En zo bevond ik mezelf vorig jaar ineens op het parcours van MudMasters in Biddinghuizen. Wat ik er deed? Laten zien dat ik het kon en we zijn met een groep 😉 Het gaf vleugels, zoveel dat ik dit jaar weer meedoe. Met dezelfde twijfels en ongetwijfeld weer met dezelfde trots als het achter de rug is.

Een jaar eerder kon ik nog geen kilometer kon hardlopen en nu stonden er vele kilometers door modder en over obstakels op het programma. En ik stond daar, met een angst voor dat soort gekke en hoge dingen. Euhm….goed idee Jessica! Zoals gezegd, we gingen met een groep van mijn sportclubje. Samen zouden we de finish halen. Mooi motto. Ik moest het eerst zien en dan geloven. Terwijl de coach zei dat je het moet geloven om te zien.

Onnodig negatief
Negatieve gedachtes bezochten me in de dagen voorafgaand aan het evenement. Hoe ik zou blijven hangen, steken, vallen, niet meer durfde, er niet door zou passen, iedereen in de weg liep….. Kortom, ik deed alles wat je niet moet doen. Gesprekken met gedachten in je hoofd voeren, levert vaak geen plezier op. En al die beren die ik had bedacht, ik kwam ze niet tegen. Op het moment dat we van start gingen, was er een verbroedering. Niet alleen uit mijn eigen groepje, ook wildvreemden helpen je een handje, of in het geval van mudmasters: ze geven je een zetje, zodat je wel over een obstakel komt!

Yes, you can!
Mijn zelfvertrouwen groeide, omdat ik ergens onderweg besloot het gewoon te doen. Van een metershoge glijbaan, staande op een schavot boven water; niet wetende wanneer die open klapte en je het water invloog, over muren klauteren, hangende als Tarzan over water vliegen, slingerend als een aapje over een zwembad en veel meer.

Ging het allemaal goed? Nee hoor, ik viel meermaals naar beneden in het water. Kwam zonder hulp echt niet overal overheen en knalde regelmatig ergens tegenaan (blauwe knieën!). Maar ik deed het wel. En na de laatste hindernis kwamen we samen over de finish. Het was het moment dat ik mijn 2.0-versie echt geloofde. Ik kon kilometers hardlopen, door modder ploeteren, over hindernissen heen, mijn angsten overwinnen. En bovenal, we deden het samen. Ieder van ons overwon die dag angsten en samen haalden we de finish. Dit jaar gaan we weer, uit je comfortzone gaan; dat gevoel geeft vleugels!

Ben jij wel eens echt uit je comfortzone gegaan? Wat leverde het je op? Laat het hieronder weten of mail ons: info@mijnlevensreis.nl