Onderwijs is altijd bij mij een ‘dingetje’ geweest. Ik kon vroeger goed leren, zoals ze dat zo mooi zeggen. Het ging mij makkelijk af, maar echt plezier had ik er niet in. Ik deed wat er van mij verwacht werd. Zo kwam het dat ik op twaalfjarige leeftijd op het VWO belande. Ook daar vroeg ik mij vaak af wat ik nou eigenlijk aan het leren was. Ik leerde vooral dingen uit mijn hoofd. Om ze vervolgens weer snel te vergeten 😉.

Ik koos een HBO-studie die niet paste, al haalde ik mijn propedeuse in driekwart jaar. Daarna besloot ik een tussenjaar te houden. Ik werkte een halfjaar om een ticket naar Amerika te kunnen betalen en vertrok voor vijf maanden. Een boeiende tijd en wat leerde ik veel! Uiteindelijk maakte ik mijn nieuwe opleiding HBO Commerciële Economie af en ging aan het werk.

Na een jaar of drie hard werken kwam ik erachter dat ik iets te veel gegeven had en belandde in een burn-out. 25 jaar en even helemaal de weg kwijt. Ik zat maanden bij huis en vroeg mij af wat er mis was met mij. Zo jong en dan zo uitgeblust. Mijn grote wens om kinderen te krijgen moest ik uitstellen. Ik moest eerst weer mezelf vinden. Terug op het werk voelde ik mij niet meer op mijn plek… Ik voelde mij beter, maar lang niet gelukkig.

Uiteindelijk stopte ik en werd prompt zwanger. Dolgelukkig waren we! Ik las alles wat los en vast zat over natuurlijk bevallen en natuurlijk ouderschap. Vaak kwam het onderwijs ook voorbij. Hoe zoveel kindjes vastlopen in hun schooltijd. Toen onze dochter vier jaar werd kreeg ik het een beetje benauwd. Het voelde niet goed haar in te schrijven op een reguliere school, maar thuisonderwijs vonden wij erg spannend met een startend bedrijf aan huis. We besloten haar naar een kleine dorpsschool te laten gaan.

Ik kwam erachter dat het reguliere onderwijs mij vaak een knoop in mijn maag bezorgde. Veel dingen die moeten gebeuren, altijd maar dezelfde werkjes voor alle kinderen, vaste eet- en drinktijden, weinig buiten zijn. En tijdens de corona ‘crisis’ kwamen daar ook nog de lockdowns bij en het weren van ouders in en bij de scholen. Ik voelde mij vreselijk… Had het gevoel totaal geen vat meer te hebben op wat er in de school gebeurde.

Na de tweede lockdown zag ik aan mijn dochter dat ze niet meer met plezier naar school ging. Hangende schoudertjes op het schoolplein. Vreselijk. Na het tienminutengesprek met haar lerares hakte ik de knoop door. Dit kon zo niet langer. Ik voelde aan alles dat onze dochter niet in het systeem paste en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar nog langer bloot te stellen aan verplichte werkjes die ze niet wilde doen. Eigenlijk ben ik super trots op haar dat ze zo duidelijk aangaf dingen niet te willen!

Ik kwam Eveline op het spoor en ons gesprek was een feest van herkenning. Een particuliere school, waarbij het kind in zijn of haar eigen tempo zelf bepaalt wat het wil leren. JA, dat is wat ik wil! Zo maakte ik kennis met veel ouders waarvan de kinderen niet in het schoolsysteem passen. Met deze groep ouders, Eveline en Marika aan het roer zetten wij de eerste stappen op weg naar onze eigen school. Inmiddels zit ik samen met deze prachtige vrouwen in het bestuur.

Nu is het dan eindelijk zover: Vivanto is een feit! Op twee september huppelden de eerste kinderen ons schoolgebouw in Zuuk binnen. Het lokaal waar wij met alle betrokkenen een prachtige omgeving creëren voor onze kinderen. Een liefdevolle, veilige en warme plek. Waar natuur, samenwerking, jezelf zijn, respect, vertrouwen, vrijheid en verantwoordelijkheid belangrijk zijn. Het enige wat wij als ouders en leerkrachten hoeven te doen, is de juiste omgeving te creëren voor het kind. Dan zullen onze kinderen als vanzelf uitgroeien tot prachtige liefdevolle volwassenen. Ik ben er achter gekomen dat wij ze eigenlijk niks hoeven te leren, alles zit al in hen. We hoeven ze het alleen helpen herinneren. En dat doe je door het voor te leven.

~ Haley Berghuis, voor meer informatie over de school kijk op: vivanto.school